Kodiron dan isterinya, Katiah, berasal dari Tanjung Rejo, Ponorogo, Indonesia. Mereka dikurniakan tujuh orang anak, iaitu Koliman, Ismail, Supinah, Sufiah, Sapurah, Kamisan, dan Rabingan. Kesemua anak mereka dilahirkan di Indonesia, namun hanya dua daripada mereka, Sufiah dan Rabingan, yang berhijrah ke Malaya.
Anak bongsu Kodiron, Kiyai Rabingan, yang dilahirkan sekitar tahun 1900, menunjukkan minat yang mendalam dalam bidang pengajian Islam sejak kecil. Beliau memulakan perjalanan menuntut ilmu di Indonesia sebelum membuat keputusan untuk berhijrah ke Malaya pada tahun 1930. Walaupun tidak diketahui secara pasti siapa yang membawanya ke Malaya, apa yang jelas ialah beliau menetap di Batu 36, Sekendi, di rumah sepupunya, Embah Bari. Sepupunya itu menghadiahkan sebidang tanah kepada Rabingan sebagai dorongan untuk beliau mengajar agama di Pondok Batu 36, Sekendi. Hasil didikannya, ramai anak muridnya yang kemudian menjadi guru agama serta imam surau dan masjid.
Sebelum berhijrah ke Tanah Melayu, Kiyai Rabingan pernah merantau ke Bengkalis untuk menuntut ilmu agama. Kehidupan dan pembelajarannya di sana dibiayai oleh bapa saudaranya yang merupakan seorang yang berada. Ketika itu, usianya masih dalam lingkungan belasan tahun. Beliau belajar dalam sistem pengajian pondok yang lebih tersusun dengan menggunakan kitab-kitab muktabar. Hasil daripada pendidikan yang diterimanya, beliau menguasai ilmu Islam dengan baik. Oleh sebab itu, setelah tiba di Sekendi, beliau sudah mampu mengajar agama menggunakan kitab rujukan.
Kiyai Rabingan menetap di Sekendi dari tahun 1930 hingga 1947 sebagai seorang guru agama yang masih bujang. Dalam tempoh tersebut, beliau sering menziarahi kakaknya, Sufiah, yang tinggal di Tebuk Mufrad. Suaranya yang merdu dalam bacaan al-Quran menarik perhatian masyarakat di Tebuk Mufrad. Oleh sebab itu, beliau sering diminta menjadi imam solat di masjid serta memimpin majlis tahlil arwah setiap kali berkunjung ke sana.
Keperibadian dan kealiman Kiyai Rabingan akhirnya menarik perhatian seorang hartawan bernama Haji Mokhtar Gendu. Beliau mempunyai tiga orang anak perempuan hasil perkahwinan pertamanya dan bercita-cita mengahwinkan anak-anaknya dengan lelaki yang berilmu agama. Anak keduanya, Ramlah (juga dikenali sebagai Rumiah), akhirnya dikahwinkan dengan Rabingan, yang ketika itu sudah diiktiraf sebagai seorang Kiyai (Tuan Guru) di Sekendi.
Kiyai Rabingan mendirikan rumah tangga dengan Ramlah pada tahun 1947 ketika usianya mencecah 45 tahun. Perkahwinan mereka diatur oleh abang iparnya, Haji Hashim. Oleh kerana belum mempunyai rumah sendiri di Tebuk Mufrad, beliau menetap sementara di rumah Haji Hashim sehingga kelahiran anak sulungnya, Mohd Hilal Rabingan, pada tahun 1949.
Sepanjang 17 tahun keberadaannya di Sekendi, Rabingan memainkan peranan penting sebagai pendidik agama. Namun, apabila masyarakat Tebuk Mufrat melantiknya sebagai imam masjid, beliau berhenti mengajar di Sekendi dan menumpukan perhatian kepada tugasnya sebagai imam. Bagaimanapun, perkhidmatannya sebagai Imam Masjid Tebuk Mufrad hanya bertahan sehingga tahun 1948 apabila beliau digantikan oleh Imam Khabib.
Hasil perkahwinan Kiyai Rabingan dan Ramlah, mereka dikurniakan sepuluh orang anak:
1. Mohd Hilal (1949–2012)
2. Fuad Ismiati (1951)
3. Moharar (1952)
4. Mutiah (1955)
5. Munawarah (1957)
6. Kamilah (1959)
7. Tamam (1960)
8. Zainab (1961)
9. Abdul Rahman (1970)
10. Abdul Rahim (1970, kembar)
Kiyai Rabingan menghabiskan sisa usianya di Tebuk Mufrad. Beliau menghembuskan nafas terakhir pada tahun 1975 setelah mengalami lumpuh separuh badan. Jenazahnya disemadikan di tanah perkuburan Tebuk Mufrad.
Sumber - Jejak Sejarah 100 Tahun Kampungku Tebuk Mufrad, Tengku Yusuff
KONGSIKAN:
